W cieniu dębu...

Duch

Parsknęła śmiechem:
-Zależy co rozumiesz przez słowo ciekawe. Powiem Ci tak Elise, wszystko jest dobre i wszystko ma swoje granice. Jak choćby nuda i rutyna...Jak zapewne wiesz jesteśmy nieśmiertelni, a jednocześnie martwi. Musimy jeść, ale nie potrzebujemy tlenu. Nasza rasa jest rasa piękną, przyciągamy swe ofiary wyglądem, zapachem, brzmieniem głosu... A kiedy znajda się w strefie wpływu jego oddziaływania, nie ą wstanie się wyrwać. Stają się marionetkami... Chcesz sprawdzić jak mój głos wpływa na ciebie?- uśmięchneła się delikatnie

Młody Wilkołak

-Och, nie sadzę by mógł na mnie wpłynąć-odparła.-Wilkołaki są odporne na uroki wampirów, chyba, że jesteś w tym kierunku nadzwyczaj uzdolniona-uśmiechnęła się lekko, a dwa kiły błysnęły między wargami, które nieustannie miała przez nie lekko uchylone.-Skoro jesteśmy przy temacie, masz jakiś dar?

Duch

Roześmiała się się serdecznie:
-Dar? Raczej przekleństwo- popatrzyła wilczycy w oczy po czym zniknęła by pojawić się parę metrów dalej i z powrotem.
-Tak mam, znikam i pojawiam się w innym miejscu. Przydatna umiejętność.

Młody Wilkołak

-Jestem pod wrażeniem-zagwizdała cicho z uznaniem.-Fajnie masz tak, oszczędzasz dużo czasu, nie musisz polowac ciągle w tych samych miejscach. Fajnie byłoby znaleźć się, tak załużmy w Rosji i wrócić w chwilę później. Najdalej udałam sie na polowanie 500 km stąd, i mimo że mogłabym pobiec dalej szkoda czasu na takie przebieżki. Często z tego korzystasz? Czy wolisz raczej chodzić?

Duch

Popatrzyła na wilczycę z rozbawieniem:
-Najpierw pojawiam się w wybranym miejscu, a potem wolę już chodzić. Choć muszę przyznać z daru korzystam dość rzadko... Najczęściej w momencie, w którym czuję się zagrożona lub by po prostu uciec...
albo jeśli ktoś mi się znudzi i chcę się go szybko pozbyć, dodała w myślach.

Młody Wilkołak

-Mając taką moc z pewnością pokusiłabym sie na życie jako dziki wilkołak-uśmiecha sie pod nosem.-Raczej ciężko byłoby mnie złapać. Szkoda, że zwykle nie dostajemy tego co chcemy-powiedziała gorzko, po czym zamilkał na chwilę.-Czemu tak właściwie tu jesteś? Jako niezależny wolny wampir masz tyle mozliwości.

Duch

-Niezależny.... Niestety Elise nie masz racji. Byłam wolna do czasu... Teraz nie mam już tylu możliwości co kiedyś. Zresztą byłam już w tylu miejscach... A w Lihtium nigdy... I mam wrażenie, że tu jest mój dom. Miejsce do którego należę. Rozumiesz o co mi chodzi?

Młody Wilkołak

Zamysliła się chwilę, po czym potrząsnęła głośno głową.
-Chciałabym, ale nie potrafię-odparła.-Miałam dom kiedyś, bardzo dawno temu, ale zbyt wczesnie starciłam go i już nie pamiętam jak to jest. Od tamtego czasu nie zaznałam żadnego uczucia, które związało by mnie z jakimś miejscem. Myslę, że ma to podłoże psychiczne, wiesz bezpieczna przystań, która powinna być najpewniejszym miejscem na świecie raptem znika. Myślę, że tak spostrzegam wszystko. Kiedyś każda rzecz minie...

Duch

Przez chwilę uważnie przyglądała się siedzącej na przeciwko dziewczynie:
-Moje odczucia trudno wyjaśnić. Po prostu czuję, że chcę tu być. Widziałam i słyszałam wiele... Byłam w tak wielu miejscach, a nigdy nie czułam z nimi żadnej więzi, aż do teraz. Tu jestem wolna, mogę robić co chcę, w pewnych granicach oczywiście, ale gdzie ich nie ma? Do tej pory żyłam, a w środku byłam martwa. Zdaję sobie sprawę jak dziwnie brzmi z ust wampira... Kogoś takiego jak ja...- odwróciła wzrok.