Pod wierzbą

Przywódca Wilkołaków

Przechadzając się samotnie po całym terytorium wilkołaków, William doszedł aż do starej i rozłożystej wierzby. Była tak rozrośnięta, że w jej cieniu zmieściłaby się cała obecna sfora. Podszedł niespiesznie do drzewa i usiadł pod nim, opierając się o jego pień. I tak nie miał lepszego zajęcia, więc mimowolnie liczył na to, że ktoś go odwiedzi.

Gość

Idąc przed siebie, Mel i Melka zaszły aż tutaj. Gdy Amelia zorientowała się gdzie są, natychmiast się wycofała i ruszyła w przeciwną stronę. Po Lihtium pałętało się mnóstwo dziwactw, a wilkołaki to już przesada. Obejrzała się tylko, czy Melanie poszła za nią. Jeśli nie... jej sprawa. Ona na pewno nie miała zamiaru tutaj zostać.

Młody Wilkołak

Przebiegał się właśnie po swoim terenie. Często to robił jako że był to jedyny sposób na spożytkowanie energii. Nagle w powietrzu dało się wyczuć ten charakterystyczny odór. Chwilę później zobaczył, kto jest "właścicielem" owego smrodu.
- Znowu ty?! - warknął na przywitanie - Nie wiesz gdzie są granice naszego terytorium mała pijawko? - stanął przed wampirzycą.

Gość

- Co znowu?
I po co szła prosto przed siebie? Widać tutaj nie sprawdzało się zbytnio...
- Och, Damon. Raczej nie znowu, poprzednim razem to ty "umiliłeś" mi pobyt w bibliotece - uśmiechnęła się słodko i spojrzała na Melanie. Niech ona coś z nim zrobi!

Młoda Wila

Gdy tak sobie szłyśmy, znudziło mi się chodzenie na dwóch nogach, więc po prostu zmieniłam się w wilka. A dlaczego? A nie wiem, ot tak sobie. Po chwili usłyszałam jakies rozmowy i zaciekawiona zerknęłam w tamtą stronę. Wilcze uszy postawione były na sztorc, a inteligentne oczy zerkały podejrzanie na dziwnego chłopaka. Spojrzałam rozbawiona na nich nic nie mówiąc, tylko sobie siadając i przyglądając się im.

Gość

Świetnie. Jej prośby zostały wysłuchane. Ale dlaczego akurat w taki sposób?! Jakby nie miała dość wilków, Melanie też musiała się w niego zamienić.
- Mel, nie wygłupiaj się - warknęła do niej, mając nadzieję, że z powrotem stanie się... normalna.

Przywódca Wilkołaków

Licząc na towarzystwo, liczył na kogoś... nieśmierdzącego, ale co poradzić. Tym bardziej, że atmosfera spotkania nie była go końca przyjazna, podszedł bliżej.
- Czy Wam, pijawkom, za mało wrażeń, że się szwendacie po naszych terenach? - zapytał lekko zirytowany, stając w pewnej odległości od cuchnącego gościa. To już trzeci wampir w ich borach tylko w ciągu tego tygodnia. - Wilom chyba też brakuje, ale przy Was przynajmniej da się oddychać. - skomentował, patrząc na wilka sceptycznie. Był znacznie mniejszy nawet od młodego wilkołaka.

Młoda Wila

Zaśmiałam się, co mogło wyglądać na szczek. No i czego się tak lampisz, jakbyś wilka normalnego nie widział? Po chwili przed ludźmi ( a może jednak nie ludźmi?) stała jasnowłosa dziewczyna, czyli ja.
- Tak, rzeczywiście. Postanowiłyśmy, że podręczymy was odrobinę swoimi osobami - powiedziałam i uniosłam brew. Tak, nie ma co. Wilcza gościnność. Od razu muszą coś mieć do swoich gości.

Gość

- Tak... dokładnie tak jak powiedziała Melanie - przytaknęła.
Miała ochotę stąd iść. Wilkołaki z pewnością nie odbiorą tego za nieuprzejmość, a jeśli nawet... tym lepiej.
- Trzymaj się jakoś, Mel - mruknęła i już jej nie było.

Młoda Wila

Spojrzałam z uniesioną brwią na Amelię. Prychnęłam ze śmiechu i spojrzałam, jak odchodzi z lasu.
- Cóż, jak widzicie, koleżanka uciekła - powiedziałam i uśmiechnęłam się delikatnie, lecz zarazem uroczo. Spojrzałam na cały ten... teren z zaciekawieniem.

Przywódca Wilkołaków

Odprowadził wzrokiem wampirzycę, powstrzymując się od skomentowania.
- Chyba nie będę narzekać. Teraz przynajmniej można oddychać normalnie. - zaśmiał się. - Przy okazji, William Blaces, przywódca tej leśnej zgrai. - przedstawił się ze swoim charakterystycznym uśmiechem na ustach, po czym wyciągnął rękę w stronę dziewczyny, ciekawy, jak zareaguje. Przed oczami stanęła mu Letty, cofająca dłoń pod wpływem wysokiej temperatury jego skóry.

Młoda Wila

Uśmiechnęłam się wesoło. William. Gdzieś już te imię słyszałam... A może i nie?
- Melanie White - powiedziałam i uścisnęłam rękę chłopaka. Po chwili, gdy dotknęłam jego dłoń poczułam pewne ciepło, a nawet gorąco. Odruchowo od razu cofnęłam rękę i spojrzałam zaciekawiona.
- Cóż, sądziłam, że pogłoski na temat ciepłej skóry wilkołaków to tylko mit - zaśmiałam się.

Przywódca Wilkołaków

Melanie White powtórzył w myślach, żeby lepiej zapamiętać.
- Miło poznać. - powiedział szczerze. Melanie przynajmniej nie pachniała tak odpychająco jak krwiopijcy i nie wywoływała u niego agresji.
- Cóż, jak widać właśnie przekonałaś się... dosłownie na własnej skórze, że to wcale nie mit. - zaśmiał się odrobinę ponuro. Gdyby to od niego zależało, wolałby mieć normalną temperaturę ciała, a nie parzyć wszystkich dookoła.

Młoda Wila

Słysząc odpowiedź chłopaka prychnęłam tylko cicho. Z zaciekawieniem rozejrzałam się dookoła. Jakoś inaczej tu było niż na terenie wil. Właściwie to ta wierzba była taka ... wielka?
- Cóż, ja tam nie widzę w tym problemu! - powiedziałam wesoło. Cóż, jak na wilę byłam trochę bardziej specyficzna i inna. Często zmieniał mi się humor, więc właściwie bez powodu nagle mogę stać się ponura i posępna. Jednak na razie w tej chwili jakoś się na to nie zanosiło. Tak sądzę...

Przywódca Wilkołaków

Nie był w stanie określić, czy to dobrze, czy źle, więc po prostu pokiwał głową. W niektórych warunkach taka temperatura miała swoje plusy, ale jak i wszystko inne, miała też minusy. Williamowi nie umknęło zaciekawione spojrzenie Melanie.
- Byłaś kiedykolwiek wcześniej na terenie wilkołaków? - zapytał.