Cmentarz

Czarodziej

Zamknął oczy próbując się skupić na czymkolwiek.
- Gdybyś się narzucała - mruknął cicho - Sam wywaliłbym cie z baru - przetarł oczy dłonią. Znów popatrzył na pomnik.

Wilkołak

- Dlaczego przesiadujesz akurat tutaj? - podążyła za nim wzrokiem. Pytanie może i głupie, chciała jednak szybko zmienić temat. W pewnym sensie było jej miło, jednak czuła się nieswojo.

Czarodziej

- Dlaczego? - na chwilę zawiesił na niej wzrok - Lubie to miejsce. mam wrażenie zawieszenia w czasie. - przeniósł wzrok gdzieś na ścianę -I tu nikt nie zagląda. Zwłaszcza tu.

Wilkołak

- Dlaczego, mimo, że masz chłopaka, wydajesz się strasznie samotny...? - zadała cicho pytaniem, jednak gdy do niej dotarło, pożałowała tego. Nie ma prawa pytać o takie rzeczy. Ani jego, ani kogokolwiek innego.

Czarodziej

Uśmiechnął się lekko zamykając oczy
- Bo jestem sam - odparł apatycznie.
Myśli Gabriela powędrowały do mieszkania, w którym pewnie od dłuższego czasu spał Kay , nie wiedząc co robi, o czym myśli, co czuje.

Wilkołak

Zacisnęła powieki i zatkała uszy, jakby to miało w czymś pomóc.
- Nie rozumiem. - wydyszała. Wyciągnęła z kieszeni biały proszek, drżącą ręką wysypała proszek na wierzch drugiej dłoni. Wciągnęła.

Czarodziej

- Nie będę go obarczał swoimi problemami - spojrzał na nią znacząco - Zresztą po co? - znów odwrócił wzrok - On ma swoje własne.
Zamilkł na chwilę, odchylając głowę do tyłu:- Jestem jaki jestem - uśmiechnął się - I się nie zmienię.

Wilkołak

- Nie mówię, że powinieneś. - pokręciła energicznie głową. Położyła się na ziemi, oddychała ciężko. Chwilę później zaczęła się śmiać, chichotać. Łzy spływały po bokach jej twarzy. - Gabriel? jesteś szczęśliwy?

Czarodziej

- Szczęśliwy? - spytał jakby nie wiedząc co dziewczyna ma na myśli - Szczęśliwy - powtórzył i tym razem to nie było pytanie - A co to jest szczęście? - zamilkł patrząc na lezącą na ziemi Adharę.

Wilkołak

- Sama nie wiem. Po prostu czy czerpiesz radość z życia? - zaczęła w powietrzu rysować jakieś znaki, pisać słowa, uśmiechając się przy tym szeroko. Zgięła jedną nogę w kolanie, a drugą zarzuciła na nią.

Czarodziej

- Nie - odparł krótko, patrząc gdzieś w górę - Nie czerpie radości z tego że żyję. Ale nie mam większego wyboru. - mówił powoli próbując odpowiedzieć dokładnie tak jak uważał - Tak jak ty, dostałem szansę.
- Czy jestem szczęśliwy? - znów powtórzył to samo pytanie - Nie, ja jestem spokojny. Spokojny o to że żyję. Bo mam dla kogo pracować. Dla kogo żyć. Dlatego wykorzystuję dana mi szansę. Inna sprawa, ze ją spieprzyłem. - zaśmiał się krótko.

Wilkołak

- Jeszcze nie spieprzyłeś. - pokręciła głową i dźgnęła go w bok. - I nie mów tak, bo to nie prawda. Chyba. - zachichotała, patrząc gdzieś w górę. - Przynajmniej masz dla kogo żyć

Czarodziej

- Właśnie . CHYBA - uśmiechnął się ponuro - Nie znasz mnie Adharo. Nie znasz mojego życia.
- A ty powiedz, jesteś szczęśliwa?- chciał odsunąć rozmowę od siebie.

Wilkołak

- A wyglądam? - zaśmiała się gorzko. - Gdybym była, moje życie nie byłoby przesiadywaniem w barach, karczmach, piciem alkoholu, tym bardziej z wkładkami i drażnieniem ludzi tylko po to, by mieć jakąś rozrywkę.

Czarodziej

Uśmiechnął się po raz kolejny
- Każdy robi to co chce - stwierdził filozoficznie -Choć może nie powinien? Nieważne.
Nie próbowałaś tego zmienić?