Lekcja I

Wampir

Marcus wszedł do klasy. Jak zwykle ubrany był w czarną szatę w wysokim kołnierzem. Usiadł przy biurku i zdmuchnął warstwę kurzu, która nagromadziła się w, tak długo nie używanej, klasie.

Gość

Kartka którą od kogoś dostała mówiła, ze teraz Psionika. Dość szybko znalazła klasę w której miały odbyć się lekcje. Ciekawe czy teraz zdąży...
Super, nie było nikogo. Tylko... och, tak przywódca wampirów.
- Dobry - powtórzyła to dziś już drugi raz.

Wampir

- Spóźniłaś się - patrzył na dziewczynę czerwonymi tęczówkami - Jaki jest tego powód? - zapytał i zaczął (jak zwykle zresztą) stukać palcami w blat biurka.

Młody Czarodziej

Za wampirzycą wkroczyła Marrisa. Może chociaż ta lekcja dojdzie do skutku.
Rozejrzała się po sali i zmierzyła wzrokiem nauczyciela. Ten wampir z karczmy, który zrobił jej pranie mózgu spojrzeniem, uroczo.
- Dzień dobry. - mruknęła, unikając jego spojrzenia, żeby uniknąć ponownego ataku otępienia.

Gość

- Serio? Nie wiedziałam, na tej karteczce nie są uwzględnione godziny... Poza tym, późno wyszłam z Obrony.
Usiadła sobie w ławce, czekając co dalej.

Młody Wampir

Nicole weszła do klasy.
- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie - powiedziała po ówczesnym zapukaniu do drzwi. Ponoć pierwsze wrażenie jest najważniejsze, a dziewczyna nie chciała go rozwalić jeszcze bardziej.

Wampir

- Następna - mruknął - Widocznie nie wiecie czym jest punktualność. Czy może zatrzymało was coś niezwykle interesującego, przez co nie mogłyście dotrzeć na czas? - zapytał spokojnym, lekko zachrypniętym głosem.
- Zresztą dość gadania, siadajcie w ławkach.

Młody Wampir

- Zgubiłam się po prostu - powiedziała Nicole uprzejmie i uśmiechnęła się lekko - To się już nie powtórzy, bo zdążyłam przy okazji przejść cały zamek - powiedziałą zgodnie z prawdą i usiadła w jednej z ławek.

Młody Czarodziej

Trochę dziwnie musiało być w otoczeniu wampirów, no ale cóż... Usiadła w którejś tam ławce.
- Ledwo wyszłam z poprzedniej lekcji. Nie mam mapy w mózgu, nawigacji tym bardziej, a trafienie do klasy nie było łatwe. - stwierdziła beznamiętnym tonem, dalej unikając wzroku nauczyciela.

Wampir

- No dobra, w takim razie lekcja skończy się wam piętnaście minut później - powiedział mściwie - Zacznijmy od podstaw. Psionika, jak pewnie wiecie jest nauką o zjawiskach paranoramlnych. Jednak na moich lekcjach nie będziemy jedynie zgłębiać teorii. Istoty obdarzone darem psychokinezy będą miały znacznie łatwiej, ale co za tym idzie będą poddawane innym kryteriom oceniania - powiedział, opierając się o ławkę - Na początek trochę teorii: Psionika swoją nazwę wzięła od greckich słów psi i electronics. W jej skład wchodzi wiele... podgrup, czy ktoś zna jakąś?

Gość

Pierwszy raz słyszy o czymś takim jak Psionika i ma umieć podzielić ja na jakieś grupy? Jasne. Nie zastanawiając się dużo, otworzyła książkę, która leżała na jej ławce. Trochę tego było...
- Mogę... ja? - spytała niepewnie.

Młody Wampir

Nicole podniosła niepewnie rękę.
- To chyba jest Psychokineza, Psychoempatia, Psychosensoryka, Psychosomatyka i Psychoenetgetyka, jeśli się nie mylę - powiedziała patrząc na nauczyciela.

Młody Czarodziej

Rozejrzała się, ale widać nikt nie kwapił się do odpowiedzi. Podniosła rękę. Ucieszył ją fakt, że przynajmniej wszyscy inni są równie "zieloni" w temacie, co ona.
- Chodzi o podział na Prekognicję, Pirokinezę, Umbrakinezę i tym podobne? - zapytała. - Jeśli tak, to tak. Jeśli nie, to niestety nie. - stwierdziła, dalej unikając spojrzenia nauczyciela, mimo że ją kusiło.

Wampir

Uniósł brew
- To może nie tak. Ja mówię, wy piszcie - powiedział zrezygnowany - Najprostszy podział jest na trzy podgrupy: Jasnowidztwo, Telepatia i Psychokineza. Niektórzy kwalifikują do tych podgrup prekognicję, jednak ja uważam że łatwiej będzie kojarzyć ją z jasnowidztwem. Owe zjawisko - jasnowidzenia polega nie tylko na przewidywaniu przyszłości. Jest to widzenie osób, czy pewnych sytuacji bez udziału percepcji zmysłowej... -zaczął wykład. Chyba jednak zejdzie z tym jeszcze dłużej - pomyślał

Młody Czarodziej

Mruknęła coś pod nosem, ale wyjęła pergamin, pióro i atrament z torby. Zaczęła spisywać co ważniejsze rzeczy, stukając paznokciem w biurko. Cały ten przedmiot zapowiadał się dość ciekawie i równie męcząco. Tym bardziej jeśli nie miało się żadnych umiejętności w tym kierunku.