Na szczycie jednej z gór...

Królowa Ciemności

Przytaknęła głową.
- Dlaczego nagle zmieniasz się w wielkiego myśliciela? Jak na nastolatka, potrafisz zaskakiwać - powiedziała zupełnie szczerze i chwyciła kamień w dłoń. - Tak samo można powiedzieć, że ta skała jest fundamentem naszego życia, ale to my ją musimy zbudować. Myślałeś o tym, na czym chcesz opierać własne życie?

Młody Elf

- Życia nie da się oprzeć na skale - powiedział bezwiednie - życie można oprzeć tylko na ludziach. To oni muszą być fundamentem. Bez nich jesteś jak zwierze pozbawione wszelkiej inteligencji. Tracisz wtedy cechy człowieka i po jakimś czasie przestajesz nim być.

Królowa Ciemności

- Samotność nie jest zła, Ray, zależy jak się na nią patrzy. Ponadto czasem się ratunkiem dla zagubionej duszy człowieka. Ludzie... - westchnęła - za często zawodzą, aby na nich opierać swoje życie. Jeden ruch... I nagle owa składa zamienia się w proch.

Młody Elf

- To na czym ty opierasz życie? - zapytał - Na tym kamieniu - wskazał na jej dłoń - To trochę dziecinne jak na dorosłą kobietę - mówił dalej - Powiem więcej dziecinne i naiwne... - tu urawł, żeby nie powiedzieć za dużo.

Królowa Ciemności

Zaśmiała się.
- Na kamieniu nie. - rzuciła kamień w przepaść - W tym momencie mój fundament życia zginąłby. Opieram je... nie wiem sama na czym, może to natura daje mi siłę do życia, choć nie ukrywam to są też Przywódcy. I co jest również pewne... żyje dla elfów... Czasem gdy naprawdę traci się wiarę, mogę porozmawiać z Wami... Naprawdę jestem z tego dumna, że przewodniczę tak wspaniałej rasie.

Młody Elf

- No tak można powiedzieć, że jesteś Elficką patriotką - powiedział - Ale ja wrócę do starej myśli - przerwał na chwilę, żeby zebrać myśli - Jak myślisz jakby wyglądało twoje życie gdyby nie było w nim ludzi. Nie wiesz? - zapytał i nie czekając na odpowiedź dodał - Nawet mówić byś nie umiała. Jesteśmy ściśle zależni od ludzi obok nas. Ja od ciebie jak również ty ode mnie.

Królowa Ciemności

- Patrzymy na to zupełnie z różnych stron. - westchnęła i położyła się na trawie. Swoje spojrzenie zawiesiła na bezchmurne niebo. Zgięła prawą nogę w kolanie, jednocześnie opuszczając niżej sukienkę. - Sądzisz, że jesteś uzależniony od człowieka i jemu zawdzięczasz wiele. Zgodzę się tu z Tobą. Jednak myślę o naszej egzystencji, teraźniejszej. Wiele się mówi o miesiącach milczenia oraz nieobcowania z ludźmi, aby oczyścić swoją duszę. Natomiast ile artystów odcina się od świata, by tworzyć swój własny na papierze czy płótnie?

Wilkołak

Szła powoli ścieżką wiodącą na szczyt. Zerkała badawczo na boki. Pierwszy raz znalazła się na terytorium elfów. Nie czuła strachu, jednak świadomość braku sprzyjających jej istot, dawała się we znaki. Idąc już dłuższy czas spostrzegła Letty i Ray'a. Zatrzymała się z bezpiecznej odległości. Wciągnęła nosem powietrze, wdychając ich zapach.
- Elfy... - powiedziała do siebie, ruszając w ich stronę.

Elf

Wyczuł woń wilkołaka i poszedł za nią na wszelki sprawdzając czy ma łuk,kołczan i strzały.Silver krążył mu nad głową a on czuł się świetnie
-Wspinaczka dobrze mi zrobi-pomyślał zaczął się wspinać na górę

Wilkołak

jeszcze tylko wampira mi tu potrzeba, pomyślała widząc wchodzącego na szczyt góry mężczyznę. Skrzywiła się na samą myśl o konwersacji z nim. Nie chciała nawet dopuścić do wspomnienia o jego zapachu. Przyglądała się nadchodzącemu z przekrzywioną głową i niechęcią malującą się na jej twarzy.[/quote]

Młody Elf

Ray kontynuował swoją rozmowę z Letty:
- Każdy z nas jest po trochu artystą... Każdy z nas chce się zamknąć czasami gdzieś i uciec od tego zgniłego świata.. Tak samo jak każdy z nas chce być rozumianym i kochanym. Lub po prostu nie trzeba być artystą by zamknąć się w swoim świecie. - przerwał na chwilę by zebrać myśli - Ale każdy artysta po stworzeniu dzieła wraca do ludzi by je wszystkim pokazać... - tacy już jesteśmy.