Dolina u podnóża gór

Elf

- Można tak powiedzieć. Urodziłam się w Lihtium, ale po śmierci ojca odbyłam dość długą podróż po świecie. Dopiero niedawno wróciłam. - odpowiedziała. Elirene przyszła tutaj trochę porozmyślać. Jednak była osobą bardzo towarzyską i nie przeszkadzało jej towarzystwo wampirzycy. Przeciwnie, cieszyła się, że może nawiązać nową znajomość.
- Nazywam się Elirene.

Duch

- Przykro mi z jego powodu - odparła troszkę mechanicznie, zaskoczona otwartością dziewczyny, ale nie dała tego po sobie poznać.
- Kali - wyciągnęła w kierunku elfki swą zimna dłoń. - Mam nadzieje, że w niczym Ci nie przeszkodziłam...

Elf

Odwzajemniła uścisk dłoni.
- Nie, raczej w niczym nie przeszkodziłaś. Przyszłam tutaj kilkanaście minut temu i patrzyłam się na krajobraz.
I to była prawda. Była tak zapatrzona w przyrodę, że nawet nie zdążyła o niczym innym pomyśleć niż o tym, jak pięknie jest na świecie. Delikatny powiew wiatru musnął włosy Elirene oraz jej towarzyszki.

Duch

- Cieszę się z tego powodu.
Usiadła wygodniej wpatrując się prosto przed siebie:
- Tak, tu jest tak pięknie - szepnęła zamykając oczy, zabraniając słońcu dostępu do nich. Lekki wiatr niósł ku nim nowe zapachy

Elf

Uśmiechnęła się ponownie na te słowa.
- Zawsze tutaj przychodzę, kiedy chcę pobyć z naturą. W górach jest... dziko, a zarazem prześlicznie.
Elfka wystawiła nieco swoją twarz w kierunku słońca. Uwielbiała to robić.

[muszę uciekać, jutro muszę wstać o 6.30... łeee!]

Duch

Ułożyła się wygodniej na miękkim, zielonym dywanie.
Chciała jakoś podtrzymać rozmowę z Elirene, choć nie bardzo wiedziała jak.
Założyła ręce za głowę i zaczęła wpatrywać się w skrawki nieba prześwitujące przez gałęzie drzew.
Westchnęła.

Elf

Nastała chwila milczenia. Od czasu do czasu przerywał ją śpiew ptaków, pomiaukiwanie jakiegoś kota. Szum liści działał niezwykle kojąco. Tak, bez takich widoków i odgłosów byłoby zdecydowanie zbyt ponuro lub strasznie. Elirene wolała trochę poczekać z kolejnym odezwaniem się. Wiedziała dobrze, że są osoby bardzo towarzyskie, jak i te mniej rozmowne, postanowiła zatem, iż nie będzie przerywała ciszy, aby lepiej poznać Kali.

Duch

Mimo, że była zwolenniczką milczenia, życie nauczyło ją, że ludzi najlepiej poznaje się w trakcie rozmowy. Nie z tego co mówili o sobie, ze względu na skłonność do naginania rzeczywistości i brak obiektywności, a raczej z zachowania i sposobu wypowiadania słów.
Bycie wampirem ułatwiało sprawę z rozpoznawaniem kłamstwa, kiedy puls przyspieszał nieznacznie, oddech stawał się odrobinę płytszy, a źrenice rozszerzały się delikatnie.
Podobnie z obserwacją zachowania. Kali dokładnie wiedziała, kiedy dana osoba ją akceptuje, a kiedy ma jej dość. Może dlatego, w jej postawie było tyle ironii?
O Elirene nie wiedziała nic, poza tym, ze ta czeka na jej ruch.
- Skoro się tu urodziłaś, to pewnie znasz te tereny - stwierdziła, nadal patrząc w niebo - Może wskażesz mi miejsce, gdzie nikt nie chadza, albo pojawia się tam bardzo rzadko?

Elf

Namyśliła się trochę. Musiała sobie przypomnieć, które tereny są najrzadziej odwiedzane.
- Polecałabym tereny druidów. Mieszkają oni w swoich sekwojach, a inni chodzą tam tylko od czasu do czasu po jakieś mikstury lub porady. Wydaje mi się, że najmniej odwiedzanym miejscem na ich terytorium jest tzw. Płonące Palenisko.
Elirene dobrze o tym wiedziała. Sama chodziła na Palenisko, kiedy była smutna i potrzebowała spokoju na dłuższy czas.

Duch

- Dziękuję - odparła, przeciągając się i mrucząc przy tym jak kot.
Było tu jej tak dobrze,a elfka nie zadawała niepotrzebych pytań. Podniosła się do siadu:
- Ja już chyba pójdę. Rozejrzę się jeszcze po okolicy...
A potem poszukam obiadu, pomyślała.

Elf

- Do zobaczenia - pożegnała się. Przez chwilę przyglądała się odchodzącej wampirzycy, ale szybko zniknęła we we mgle - zapewne użyła swojego daru. Znów zapanowała cisza. Elirene jednak czasami lubiła taką właśnie ciszę. Wsłuchiwała się w tedy w muzykę lasu. Spojrzała na zachodzące już słońce.
Dziś poniedziałek... - pomyślała. - ...i pierwsza lekcja elfickiego. Wstała ze świeżej trawy i ruszyła w stronę centrum Lihtium - do Elitarnej Szkoły.

Młody Czarodziej

Aliah była już kilka razy na terenie elfów, wydawało jej się tu bardzo spokojnie i przyjemnie, a tą Dolinę lubiła szczególnie. Nie śpiesząc się położyła się na miękkiej trawie i patrzyła na promyki słońca przedzierające się między gałęziami drzew. Chwila odpoczynku, tylko tego potrzebowała.

Młody Czarodziej

Jeszcze chyba tutaj brakowało Hanny. Wybór miejsca do przechadzania ją zaskoczył, no bo cóż ciekawego było w głupiutkich stworzonkach cieszących się trawką i wszelką zielenią. Wywróciła oczami, ale szła dalej. Rozglądała się dookoła. Było bardzo łanie i to musiała przyznać bez bólu. Jeszcze kurcze te góry. Co jej w ogóle przyszło do głowy by tu przychodzić. Skarciła się w myślach. Zauważyła jakąś dolinę i skierowała się w jej stronę. Usiadła w możliwie najczystszym miejscu.

Młody Czarodziej

Leżąc zauważyła dość niską blondynkę, przechadzającą sie i oglądającą wszystko dookoła. Na poczatku myslała że to elfka, w końcu to ich teren, a dzieczyna była niska i drobna. Postanowiła być miła i się przywitać. Kiedy podeszła zauważyła że to człowiek, wyciągneła rękę i przywitała się:
- Hej, jestem Aliah, a Ty?

Młody Czarodziej

Zauważyła, że ktos do niej podchodzi. Kolejna nieszczęśliwa duszyczka, pomyślała Hanna i wywróciła oczami. Spojrzała niechętnie na rękę, którą dziewczyna do niej podała.
- Regis. Hanna Regis - taaa... Bond. James Bond. Założyła ręce na piersi. Nawet nie wstała z ziemi. Bo po co?