Ciemne zarośla

Druid

Rozdrażniony wszedłem szybkim krokiem w głąb chaszczy. Konkretnymi ruchami odgarnąłem liście z małego pieńka i usiadłem nań. Pogrążony w we własnych problemach, emocjach i wszystkim innym próbowałem to sobie poukładać...

...nadszedł czas na głęboką medytację.

Wilkołak

Zaśmiała się oschle widząc poczynania nieznanego jej druida.
- Ucieczka przed światem? - zamknęła oczy, zaciągając bardziej kaptur na twarz. Nie chciała, by ją dostrzegł, ukrywała się więc w cieniu jednego z drzew. Mimo pewnej, dzielącej ich odległości, dzięki swojemu wysoko rozwiniętemu zmysłowi wzroku, widziała go dokładnie.

Druid

Z delikatnym uśmiechem na twarzy, wolnym ruchem ręki dotknąłem ziemi. Po chwili przed tajemnicza damą, wyłonił się krwistoczerwony kwiat, uwodzący delikatną słodyczą zapachu, płynącą z jego strzępiastych płatków...

Wilkołak

Uderzył ją ostry zapach kwiatu. Słodkie? Nie dla niej. Kucnęła, powoli wyrywając każdy płatek kwiatu. Gdy skończyła, zrobiła to samo z listkami.
- Oh... Już po kwiatku... Jaka szkoda... - westchnęła teatralnie, siadając tam, gdzie stała.

Druid

Wir powietrza zawirował wokół medytującego 'młodzieńca'. Tym razem kwiaty wyrosły zewsząd. Otoczyły ją. Zbliżały się do niej...

Wilkołak

- Nie przestraszę się natury. - zamknęła oczy, mówiąc bardzo spokojnie. - Próbuj jednak, jeśli uważasz, że warto. - pociągnęła palcami rękawy ciemnej bluzy, chowając w nich dłonie. Podciągnęła kolana pod piersi. Przejechała językiem po wargach, zwilżając je.

Druid

Wnet poczuła mój oddech na plecach.

- Podobają się?! Starałem się przywołać najlepsze gatunki... Witaj, jestem Panoramiks

Wilkołak

- Adhara. - nie drgnęła nawet, niewzruszona nagłą obecnością mężczyzny. - Nienawidzę nadmiaru, Druidzie. - wciągnęła nosem zapach mężczyzny. Nie otworzyła oczu. Po raz kolejny przejechała językiem po wargach.

Druid

- Otwórz oczy...

cicho wyszeptałem. Dookoła nas zrobiło cię ciemno, żadnych kwiatów, traw i innych. Oczerniałem drzewa, uschłe, geste zarośla... Przyświecał nam księżyc, którego blask przedzierał się przez gałęzie drzew.

Wilkołak

- Przeszkadzają Druidowi moje zamknięte oczy? - uśmiechnęła się nikle, chłodno. - Jakże mi przykro. - Poprawiła kaptur na głowie, naciągając go jeszcze bardziej na twarz. Uwielbiała księżyc, ale nie w momencie, kiedy w pobliżu znajdował się obcy. Mruknęła coś cicho pod nosem.

Druid

- Nie przeszkadzają, ale czuję się ignorowany...

Usiadłem obok dziewczyny, próbując nawiązać z nieznajoma jakikolwiek kontakt.
Zastanawiałem się nad pewną rzeczą...

Wilkołak

- Proszę, nie myśl głośno. - zatkała uszy palcami, zaciskając mocniej powieki. - Pierwszy raz czuła, że się łamie. Pierwszy raz poprosiła. Nie mogła już dłużej tego znieść. - Nie myśl. - warknęła cicho.

Druid

Pokornie wykonalem prośbę młodej kobiety. Usiadłem na przeciw niej i starałem się ją rozszyfrować.

- skąd jesteś? Opowiedz mi coś o sobie...

Ostrożnie spytałem, chwytając ją za dłonie...

Wilkołak

Cofnęła dłonie, na moment stając się małą, bezbronną dziewczynką. Otworzyła oczy, skierowała na niego wzrok. Wpadła w letarg. Zamrugała , co chwila chowając błękit oczu pod powiekami.
- Jestem Adhara. - gdy zorientowała się, że nic nie słyszy, powiedziała znów swoim chłodnym tonem,

Druid

- to już wiem...

Nadal nie wiedziałem co się z nią dzieje. Nie chcalem już nawet pytać. Odszedlem na bok i czekając na reakcję Adhary medytowalem.