Nad jeziorem

Młody Czarodziej

- Cześć, Sami. - rzuciła na pożegnanie, odchodzącej dziewczyny. Trochę dziwne było to, że chciała spotkać wilkołaka, a gdy już jeden sam je odwiedził, praktycznie się nie odzywała i tak szybko ich opuściła. Następnie szybko rozważyła propozycję Damona.
- Bardzo chętnie. Jeszcze nigdy tam nie byłam, a skoro istnieje prawdopodobieństwo, że tam właśnie go znajdziemy, możemy się tam przejść. W końcu i tak nie mam nic lepszego do roboty. - stwierdziła w końcu, uśmiechając się szeroko.

Młody Wilkołak

- No to chodźmy - również się uśmiechnął, wstał i podał rękę dziewczynie. - Ciekawe jak jest w środku. Wiesz, nigdy nie byłem wewnątrz tego pałacu, oglądałem go jedynie z zewnątrz. Z takiej perspektywy wyglądał majestatycznie - stwierdził. Rozejrzał się dookoła, jednak był w stanie dostrzec jedynie kontury większych obiektów i zarys odległych drzew. Przeszło mu przez myśl, czy nie lepiej byłoby zamienić się w wilka, ale nie był pewien czy mógłby nad sobą zapanować.

Młody Czarodziej

- Dziękuję. - jej uśmiech lekko się poszerzył, po czym chwyciła rękę chłopaka i podniosła się z ziemi. Chwilę później naszła ją nowa myśl, więc spojrzała na Damona lekko przekrzywiając głowę. - To Ty masz taką ciepłą skórę czy ja taką chłodną? - zapytała, po czym rozejrzała się dookoła, mimo że dalej nic nie widziała.
- W sprawie drogi zdaję się na Ciebie. Moja orientacja w terenie leży i kwiczy. - zaśmiała się. - Jesteś pewny, że nie potrzebujemy żadnego zaproszenia ani nic?

Młody Wilkołak

- Ja mam ciepłą. - odpowiedział bez namysłu. Przerabiał ten punkt programu zapoznawczego już nie raz. Temperatura jego skóry zawsze wzbudzała zdziwienie wśród postronnych.
- Absolutnie nie jestem pewny czy możemy tak po prostu wtargnąć do pałacu, ale nie zaszkodzi spróbować. - wyszczerzył się i sięgnął do kieszeni. Wyjął z niej niewielką, prostokątną paczkę i zapalniczkę.
- Chcesz? - zapytał, przypalając papierosa. - Wiesz, jeśli chcesz to mogę cię tam zanieść. - zaśmiał się. - Nie wyglądasz mi na kogoś ciężkiego. - Teraz to w ogóle nie wyglądasz. - Ja mam dużo siły, a na pewno zaoszczędzilibyśmy sporo czasu.

Młody Czarodziej

Przygryzła lekko dolną wargę, zastanawiając się, czy go przypadkiem nie uraziła, choć nie potrafiła wyczytać z jego głosu niczego konkretnego.
- Z drugiej strony nigdy nie grzeszyłam normalną dla ludzi temperaturą dłoni, matka zawsze powtarzała, że mam wąskie naczynia krwionośne. - wywróciła oczami, naśladując protekcjonalny ton rodzicielki. Spojrzała na paczkę papierosów, a przynajmniej coś, co wydawało się nią być.
- Wyjątkowo podziękuję. - stwierdziła w końcu. Chyba pierwszy raz podziękowała za papierosa, ale od przyjazdu do Lihtium miała tyle wrażeń, że palenie zeszło na dalszy plan, co pewnie wyjdzie jej na zdrowie.
- Wiesz, chyba jednak nie jestem takim piórkiem, żeby mnie nosić. - zaśmiała się, średnio potrafiąc sobie wyobrazić taką sytuację. - Aż tak daleko jest do zamku? - zapytała, słysząc wzmiankę o zaoszczędzeniu czasu.

Młody Wilkołak

- A ja uważam, że do piórka ci niedaleko, ale skoro nie chcesz... - powiedział z żalem w głosie. Schował paczkę fajek do kieszeni i zaciągnął się wcześniej zapalonym. - Tak, jest kawałek. Możesz się zmęczyć - podkreślił, licząc, że dziewczyna jeszcze zmieni zdanie. - W takim razie chodź, to w tamtą stronę. - zaczął iść, a jedyne światło biło od rozżarzonej końcówki papierosa.

Młody Czarodziej

- Miło, że tak uważasz. - oznajmiła z uśmiechem na ustach, idąc za chłopakiem. - Teraz przynajmniej coś widzę. - zaśmiała się, wodząc wzrokiem za przemieszczającym się pomarańczowym światełkiem, które dawała rozżarzona końcówka papierosa Damona.
- Jeśli faktycznie tak bardzo się zmęczę, będziesz pierwszą osobą, która się o tym dowie. - obiecała, powstrzymując ogromną chęć wyszczerzenia się.

Młody Wilkołak

Prychnął cicho.
- Trzymam za słowo - powiedział z wymuszonym uśmiechem. Postanowił na razie dać za wygraną, ale w życiu zawsze kierował się zasadą "jak nie dziś to jutro". Przez resztę drogi szli w milczeniu.
[Napisz pierwsza gdzieś w sali wejściowej, ok?]

Wilkołak

Przechadzając się po terenie wilków doszła do cudownego jeziora. Błękitna tafla lśniła w południowym słońcu. Boże jak tu pięknie - pomyślała. W otoczeniu gęstej ściany lasu jezioro wyglądało jak zaciszny zakątek. Ciekawe czy woda jest ciepła... Niewiele myśląc zrzuciła ubranie i wskoczyła do jeziora. Ciepła woda otuliła jej ciało i ukoiła zmysły. Po kilku minutach baraszkowania wyszła na brzeg i położyła się na piasku obok swego ubrania.
-Życie może być jednak piękne - powiedziała.

Królowa Ciemności

Wybiegła na teren, trzymając butelkę wina i oglądając się za Sirwanem. Od kiedy nie jest w ogóle otwarty na nowe doświadczenia?
- Kochanie, uśmiechnij się, nie ma komarów. - rzekła czule. Gdy dołączył do niej, pogłaskała jego policzek. - No już, usmiieech!

Władca Lihtium

Zgodnie z jej życzeniem, uśmiechnął się zawadiacko, jednocześnie wyciągając piwo z kieszeni. Czując na sobie sceptyczne spojrzenie, otworzył butelkę zębami i wypił 1/4 za jednym zamachem. Wiedział, ze zaraz będzie bura, ale cóż, mówi się trudno.
- Wyluzuj, Kotku. W końcu mieliśmy się zrelaksować, czyż nie? - wyłożył się w trawie i przyglądał się niebu.

Królowa Ciemności

I cóż jej o marzeniach? Oprócz księcia dostała w gratisie telewizor, zgrzewkę piwa i humorki. Wywróciła oczami. Teraz mogła podsumować, że była naiwną, małą dziewczynką. Ściągnęła sandałki, a następnie zaczęła bawić się wodą. Cóż idealnie romantyczny wieczór we dwoje, ups troje. Jeszcze jest piwo. Wypuściła ciężko powietrze.

Władca Lihtium

Od zawsze uwielbiał wpatrywać się w niebo. Działało to jakoś tak uspokajająco i pozwalało odpłynąć. Odsuwało wszystkie problemy gdzieś daleko, dawało poczucie lekkości, zapomnienia. Po za tym, przestrzeń niebieska zawsze była nieograniczona, a Sirwan kochał wolność. Dlatego tez ukochał sobie niebo, a że Letty się przyplątała... to została, i tak oto miał dwie największe miłości przy sobie.

Królowa Ciemności

Woda nawet nie wydawała się taka zimna, jak naprawdę była. Podbiegła do Sirwana i usiadła na nim okrakiem, odchylając głowę do tyłu, aby mogła zobaczyć to niebo.
- Wiesz, nigdy nie zrozumiem, co tam widzisz. Nawet chmur nie ma.

Władca Lihtium

Siadła tak gwałtownie, aż syknął. Czasami mogłaby informować, co ma zamiar zrobić. Wtedy obyłoby się bez siniaków i tym podobnych skutków ubocznych.
- Co widzę? - błądził nieobecnym wzrokiem po niebie - I wolność, i pokój, i miłość, i przyjaźń, i przyszłość, i przeszłość i wiele innych... A jakby się nocą dobrze przyjrzeć, to widać Nibiru. - powiedział cicho, ze stoickim spokojem. - A czy Ty jesteś w stanie coś tam dojrzeć?