Magiczne drzewo

Przywódczyni Elfów

- Ma się tan talent - tylko to mogła wykrztusić. Usiadła na ziemię. i zaczęła się bawic trawką. Owszem co jakiś czas jeszcze wybuchała śmiechem. Ale pomińmy...
- Wiesz... Mi też się nudzi - na jej twarzy pojawił sie niewielki grymas. Zaczęła wytężać swoją mózgownice by wymyślić kreatywne zajęcie

Młody Czarodziej

- Hm.. też nie mam pomysłu. - położyłam się na brzuchu i zaczeła wymachiwać nogami w powietrzy. Głowę miała opartą na rękach. Patrzyła się w ścianę lasu, jakby chciała z niej coś wyczytać. Mogłaby tak leżeć godzinami. Musiała się tylko pilnować by nie zasnąć. Było jej tak przyjemnie. Nagle otworzyła oczy i zdała sobie sprawę, że nad nimi i całym królestwem zbierają się ciemne chmury. - Coś mi się wydaje, że zbiera się na burzę.

Przywódczyni Elfów

Nadal stała, a gdy Priss powiedziała coś o burzy to nagle podniosła głowę w góre i przez dobre trzy minuty. Przekrzywiała głowę w każde strony świata. Potem ją opuściła i zmarszczyła nieco czoło robiąc nieco inteligentną minę.
- Wiesz... Chyba masz racje - przyznała

Młody Czarodziej

- Mam nadzieję, że sie przejaśni. Może to nie są chmury deszczowe? Przynajmniej mam nadzieję, że nie są. - spojrzała jeszcze raz na niebo. Rzeczywiście chmury były ciemne, ale miała nadzieję, że nie będzie burzy. Do jej chatki było dość daleko. Jak dla niej droga by się jeszcze bardzo przeciągneła. Narazie nie miała zamiaru się ruszać z tego miejsca. - A ty jak sądzisz?

Przywódczyni Elfów

Nadal wpatrywała się w niebo. Tak długo, że rozbolała ją szyja i musiała ją opuścić.
Popatrzyła sie na Priss.
- Tez mam nadzieję, że sie rozpogodzi - powiedziała z inteligentną miną... Znowu - Ale deszczyk jest fajny - powiedziała wesolutko i zaczęła cieszyć sie jak dziecko

Młody Czarodziej

Uśmiechnęła się ciepło. Wesoły głos elfki i dziecięcy wyraz jej twarzy wprawił ją w jeszcze lepszy nastrój. W tej chwili przypominała jej swoją młodszą siostrę. Miło było na to patrzeć. Miała ochote wtulić się w nią, pogłaskać po głowie i dać całusa w policzek, tak jak kiedyś swojej siostrzyce. Jak ten czas szybko leci. Och Irthien. Gdybyś wiedziała jak słodko teraz wyglądasz. Zachichotała wesoło. Położyła się na ziemi i zaczęła nucić wesołą melodię. Gdyby zaczęła śpiewać, pewnie wszystkie ptaki uciekłyby z gniazd, a Irthien uciekłaby. Zamknęła oczy i zaczęła rozmyślać.

Przywódczyni Elfów

Położyła ręce na biodrach, a na twarzy pojawił się lekki grymas. Niczym małe dziecko.
- Nie ma deszczu - powiedziała z obrażoną miną - Może trzeba go jakoś wywołać.
Zaczęłą ponownie tańczyć starodawny szamański taniec w prośbie o deszcz. Naprawdę nie wiedziała czy to zadziała, jednak Irthien bardzo lubiła deszczyk i niezgrabnym tańcem miała nadzieję, że go wywoła. Może powinna by była zrobić jakas tajemniczą miksturę? Zaczęłą szukać jakichś składników, które mogły by się przydać. Trawa, woda, ziemia, mleczyk...

Młody Czarodziej

Otworzyła jedno oko i spojrzała na Irthien. Szukała czegoś. Szybko wstała i wyjęła patyk, który wplątał jej sie we włosy. Wolnym krokiem podeszła do elfki i nachyliła się nad nią.
- Czego tam szukasz?

Przywódczyni Elfów

Odchyliła się nagle. W dłoniach miała jakieś błoto połączone z trawą i czymś tam jeszcze, a jej twarz też była czymś ubrudzona. Nawet ubrania.
- Chcę przyrządzić tajemniczy eliksir na wywołanie deszczu - powiedziałą i ponownie się schyliła. Zebrała jeszcze coś z ziemi i podeszłą do drzewa. Były tam liście i kora. Oczywiście wyrwała wszelkie rzeczy, któe potrzebowała do mikstury. Potem zebrała kilka kamyczków i trochę mchu. Aby nie było za mało wzięła trochę miodu z pszczelego gniazda. pomińmy fakt, że trochę ją pogryzły. Potem znalazłszy jakiś garnek wadziła te wszystkie rzeczy do niego i zaczęła mieszać.

Młody Czarodziej

Przyglądała się poczynaniom elfki. Sama wiedziała jak zrobić wiele eliksirów, ale o takim jeszcze nie słyszała. Chciała jakoś pomóc elfce, lecz nie wiedziała jak. Irthien biegała w różne strony szukając składników. Nie przejmowała się nawet pszczołami, które ją pokąsiły, gdy chciała im zabrać miód. Po dłuższej chwili zastanawiania się, jak może pomóc dziewczynie, usiadła na ziemi i oparła głowę o rękę. Była już troche zmęczona.
- Jak będę potrzebna, lub jeśli mam w czymś pomóc to powiedz. Ja narazie sobie tak posiedzę, bo nie wiem za co się zabrać.

Przywódczyni Elfów

Spojrzała na Priss i zastanawiała sie w czym mogła by jej pomóc. Rozejrzała sie dookoła. Była cała uwalona ta jakże tajemniczą miksturą. Nagle wpadła na pomysł.
- Jeżeli tylko Ci sie zechce to możesz poszukać mi jeszcze jakichś składników. Potrzebny mi tylko większy kociołek - powiedziałą i nieco się skrzywiła co miało oznaczać, że myśli - co powiesz na to abyśmy się wybrały do szkoły? Tam jest o wiele, wiele więcej rzeczy, które mogły by się na przydać.
Klasnęła w brudne dłonie i potarła je o siebie robiąc minę jakiegoś cwaniaka. Następnie popatrzyła sie na Priss, jednak tym razem normalnym wzrokiem.

Mistrz Gry

Nagle ze wszystkich stron wiać mocny wiatr. Z magicznenego drzewa posypało się mnóstwo liści - prosto na dwie młode dziewczyny. Czyżby zbierało się na burze? Niebo szybko ściemniało. Zaczynało robić się coraz niebezpieczniej. Tuż obok nich uderzyła dziwna wiązka energii, powodując wybuch. Kawałki drewna otarły się o dziewczęce ciała, zostawiając na pamiątke wiele zadrapań.

Przywódczyni Elfów

Nagle poczuła niesamowicie silny wiatr. Wstała z ziemi by dostrzec czy Priss jeszcze żyje, jednak przeszkadzały jej włosy, które jej przeszkadzały, a poprzez to, że leciały prosto na jej twarz, a w tym wypadku także na oczy... Z wielkiego drzewa spadły wszystkie liście, a na niebie pojawiły się czarne chmury.
- Oł je! A jednak poskutkowało! - krzyknęła z radością, jednak nie trwała ona tak długo. W pewnym momencie usłyszała wielki huk, a potem Zaczęły się w nią wbijać kawałki drewna. Nie były za duże, ale powodowały strszliwy ból. Irthien upadłą na ziemię i chcąc opanować łzy zacisnęła mocno zęby. A co z Priss?, pomyślała i podczołgała się do dziewczyny.
- Priss, żyjesz? - zapytała drżącym głosem.
Irth musiała wyglądać paskudnie. Miała całą twarz mocno zranioną, byłą brudna od dziwnej mazi, ogólnie byłą cała we krwi i ranach, miała poszarpane ubrania... Martwiła się jednak najbardziej o Prissy.

Młody Czarodziej

Nie wiedziała co się dzieje. Wszystko docierało do niej jak przez mgłę. Liście, ból, strach, okrzyk radości elfki. To wszystko co pamiętała. Otworzyła lekko oczy. Leżała na ziemi a obok niej była Irthen. Stała ze zmartwioną miną i coś do niej mówiła, lecz do końca nie wiedziała co. Nagle otworzyła szeroko oczy, szybko podniosła się i zaczęła biec. Po kilku metrach przewróciła się. Krzyknęła z bólu. Dopiero w tej chwili zauważyła, że ma starte dłonie i kolano. Przekręciła się i spojrzała na Irthien. W tej chwili Prissy wyglądała okropnie.
- To.. to te drzewo! Ono.. ono jest. - nie mogła wydusić z siebie słowa. Zaczęła płakać i histeryzować, co było w jej zwyczaju - Irthien! Co się dzieje!? Co to jest!? Co my zrobiłyśmy!? - płakała coraz bardziej. Podbiegła do elfki przytulając ją i płacząc jak małe dziecko, które doznało szoku.

Przywódczyni Elfów

Przytuliła mocno Priss. Jak zwykle w takich sytuacjach Irthien była oceanem spokoju. Po prostu nic do niej nie docierało. Przymknęła oczy.
- Już wszystko dobrze Priss - powiedziała,a z jej oczu płynęły łzy bólu, oszołomienia. Była w wielkim szoku. tak naprawdę sama nie wiedziała co tak dokładnie się stało. Otarłą z twarzy krew - Jak się trzymasz? - zapytała drżącym głosem - nic Ci nie jest?