szukając spokoju

Wilkołak

- Nie za trudnym zadaniem dla początkującego psychologa jest próba złagodzenia konfliktu, między Wampirem a Wilkołakiem? - ziewnęła ponownie, zakrywając usta wierzchem dłoni. - Zresztą, jak wolisz. - machnęła ręką. - To może być niezła zabawa.

Przywódczyni Elfów

Popatrzyła się pytajaco na Adharę. Ja nie mogę... Ona słyszy moje myśli!!, Irthien niemal krzyknęła w duszy. Jakim prawem ona może to robic? Starało sobie teraz przypomnieć jak sie zamykało umysł. kedyś sie tego uczyła. Skupiła się. Moze teraz jej się udało.
- Cóż... Zawsze trzeba od czegos zaczynać - powiedziała z usmiechem na twarzy - I z łaski swojej mogłabyś mi nie czytać w myślach?

Wilkołak

- Przykro mi, myślisz za głośno. - westchnęła lekko. - Mogę jednak spróbować. - zamknęła oczy. - Nie bulwersuj się tak. - Kaszlnęła lekko. Zaczęła nucić coś pod nosem, wyłączając się na chwilę. Klepnęła kilka razy o uda, wybijając w ten sposób rytm piosenki.

Duch

Chwilowo wyłączyła się z rozmowy. Z gracja ześliznęła się z gałęzi, podeszła do siedzącej elfki i klękneła przed nią. Zimnymi dłońmi rozwinęła bandaż, dotykając lekko spechnietej i rozgrzanej kostki.
- Nic jej nie będzie, myślała.
- Kostka poboli Cię góra dwa dni - uśmiechnęła się łagodnie.
- A Ty nie oceniaj książki po okładce, dziecinko - zwróciła sie do Adhary, znów siadajac na gałęzi.

Wilkołak

- Nie oceniam, spekuluję. - otworzyła oczy przesuwając wzrokiem z jednej kobiety na drugą. Uśmiechnęła się w duchu. Miło było ich słuchać. Mimo, że zapach wampirzycy nadal ją drażnił, postanowiła nie unosić się i pozostać grzeczną dziewczynką. Dopóki Kali nie wykona fałszywego ruchu, dopóty Adhara bedzie powstrzymywać się od zbędnych komentarzy.

Przywódczyni Elfów

Złapała sie za głowę. Może to pozwoli pohamować jej myśli. Nie jej wina, że myślała głosno, a Adhara to wykorzystała i postanowiła poznać jej umysł lepiej niż ona go znała. Westchnęła głosno. Wątpiła żeby udało się jej coś tam zablokować...
- DObrze, że dwa dni - powiedziałą uśmeichając się do Kali. Cieszyła się, bo nie umiełaby przesiadzieć tak dłuższy czas.

Wilkołak

Nie chciała wprowadzać dziewczyny w zakłopotanie, nie odezwała się więc słowem, gdy potok myśli Irthien dotarł do jej głowy. Wywróciła lekko oczami.
- Jak to się stało? - kiwnęła głową na kostkę dziewczyny, nie zwracając uwagi na siedzącą na gałęzi Kali.

Przywódczyni Elfów

Uśmiechnęłam sie do Adhary.
- Cóż. szłam sobie spokojnie i potknełam się o kamień... No i się oczywiście wywaliłam - powiedziała ogladajac swą nogę z każdej strony. Czy ona zawsze musiałą sie wywalać? Czy na każdym kroku musiała wpadać w jakieś tarapaty albo co innego? Może poprostu taka była natura Iryta. Zabrała z twarzy niesforny, krecony kosmyk włosów.

Duch

Akurat w momencie kiedy odezwała się Irthien , Kali gładziła dłonią pień. Słysząc słowa elfki poruszyła się gwałtowniej w efekcie czego zdarła z drzewa kawałek kory.
- Dodaj jeszcze, że szłaś spokojnie, aż do chwili kiedy zobaczyłaś mnie...- obdarzyła dziewczynę znaczącym spojrzeniem.
- Potem próbowałaś iść spokojnie - dodała po chwili używając specyficznych zdolność głosu jej rasy, ciekawa reakcji elfki. Wcześniej bardzo łatwo się jej poddała.

Przywódczyni Elfów

Spojrzała tylko z wytrzeszczynymi oczami na Kali. Po jaką cholerę ona wygadywała takie głupoty. T nie jej wina, bo tak czy siak kamień leżał, więc i tak by sie o niego potknęła. Odsunęła się trochę do tyłu. Cóż, może Irthien była odważna, ale niestety w tej chwili nieco nie przestraszyła, mimo że chyba nawet nie było czego.
- To nie prawda - powiedziała nieco rozzłoszczonym tonem głosu co nie było do niej anie trochę podobne.

Wilkołak

Przesuwała wzrokiem z jednej dziewczyny na drugą.
Może być ciekawie. Poklepała dłońmi o uda, nie mówiąc nic. Wolała poczekać na ciąg dalszy. Może Kali pokaże swoją prawdziwą twarzyczkę? Byłoby bardzo miło. Jak już poznawać kogoś to do końca.
Odgarnęła włosy do tyłu.

Duch

Podparła głowę na rece:
- I powiedz jeszcze, że sie mnie wystraszyłaś- na twarz wypłynął kpiący uśmieszek - Mam dobry słuch, Irthien. A twoje serce do najcichszych nie należy...

Przywódczyni Elfów

nadal patrzyła na Kali, jednak w jej oczach było coś z kpiny. Może ona naprawde chciała aby Irthien skłamała? Wolała jednak tego nie robić.
- Cóż, wiem lepiej co się stało - powiedziała z przekonaniem - i wiem co też wtedy czułam, więc nie myśl, że nagle postanowię być przeciwko Tobie.

Duch

Bezwiednie zacisnęła dłoń na gałązce, miażdżąc ją .
Zaśmiała się. Kpina w ciągu kilku sekund zamieniła się u szczery uśmiech, jakby jej tam w ogóle nie było.
- Dziękuję, Irthien - powiedziała, tracąc zainteresowanie tym tematem.
Wzrok ześliznął się na obserwująca je Adharę , a potem kontem oka zobaczyła ćmy tańczące wokół zdartej kory. Ich pyłek drażnił jej nos.

Wilkołak

Sprawa ucichła, Adhara jednak milczała dalej. Sama już nie wiedziała czy to kwestia braku tematu, czy niechęci do wampirzycy. Opuściła nieco głowę, przecierając dłońmi oczy. Ziewnęła, zasłaniając usta wierzchem dłoni i zamknęła oczy.